آئین مستان

دل ربودی از سینه ی همه

قلب من کند با تو زمزمه

ترانه های لب من تویی

نماز روز و شب من تویی

ای گل زهرا گل زهرا ای تارو پودم

همه وجودم، بود و نبودم، ذکر سجودم

نام تو شده ذکر هر دمم

نغمه ی لب و اسم اعظمم

به عشق تو طی شده عمرمن

روم ز گهواره ام تا کفن

ای گل زهرا گل زهرا ای دلبر من

تاج سر من، گل پیکر من، پیغمبر من

نور ایزدی در جمالتوست

قبله ی همه خطّ و خال توست

حَجَر مِنا مروه زمزم صفا

به روی تو می کند اقتدا

ای گل زهرا گل زهرا ای حاصل من

نوردل من، آب و گل من، ای ساحل من

ای دانش و کمال و فضیلت سه بنده ات

دشمن گشاده رو، زگلستان خنده ات

آرند کمال و شکافنده ی علوم

پاینده عمر هر دو زگفتار زنده ات

ای متّکی هماره کلام خدا به تو

یا باقرالعلوم! سلام خدا به تو

مولای کلّ خلقت و خلاّق را ولی

انوار انبیا زجبین تو منجلی

دریای هفت دُرّ و دُرِ چار بحر نور

نجل دو فاطمه خلفِ پاکِ دو علی

تفسیر حسن لم یزلی نقش صورتت

گل بوسه های یوسف زهرا به طلعتت

تو کیستی محمّد آل محمّدی

خورشید آسمان کمال محمّدی

قرآن نور در بغل زین العابدین

آیات سوره های جمال محمّدی

دانش نیازمند دم روحپرورت

جابر سلام گفته زقول پیمبرت

تو شهریار علم و علومند لشکرت

زانو زدند صدر نشیان به محضرت

حکمت لطیفه ای زکتاب فضیلت

دانش کنایه ای زالفبای دفترت

در وقت درس بر سخنت خلقتند گوش

هنگام کار بیل کشاورزیت به دوش

در حُسن تو جمال خداوند دیده ات

در یک کلام تو دو جهان پند دیده اند

نابخردان که زخم زبانت به دل زدند

جای غضب زتو گُل لبخند دیده اند

از بس بزرگواری و از بس گشوده ای

هم قلب دوست، هم دل دشمن ربوده ای

آیینه ی جمال خداوند اکبری

نامت محمّد است و سراپا پیمبری

دُردانه ی حسینی و ریحانه ی حسن

نسل امام، هم زپدر هم زمادری

شیرین هماره کام دل از ذکر خیر توست

وز قصّه ی لطیف عزیز و عُزیر توست

آب حیات جرعه ای ار آب جوی تو

روح مسیح می دمد از گفتگوی تو

پایان گرفت شهر جمادی در انتظار

تابید در هلال رجب ماه روی تو

این ماه را به فیض تو رحمت فزوده شد

دست عطا و باب اجابت گشوده شد

علم تو گر نبود شهادت اثر نداشت

نخل امید سیّد سجّاد بَر نداشت

مولای ساجدین و امام المجاهدین

مثل تو ای محمّد ثانی پسر نداشت

زهد پدر، کرامت مادر مبارک ات

در کودکی شهامت حیدر مبارک ات

در مجلس یزید که بودت چهار سال

گفتی سخن چنانکه خداوند ذوالجلال

خواندی حرامزاده سپاه یزید را

با منطقی که پور معاویّه گشت لال

یک طفل چار ساله و این نطق آتشین

تو لب گشودی و پدرت گفت آفرین

حُبّ تو نخل پر بر شیرین باغ دل

مِهر تو همچون مُهر جبین است داغ دل

از وادی بقیع تو در سینه بقعه ها

وز قبر بی چراغ تو روشن چراغ دل

ای ماوراء وهم، مقام رفیع تو

تا حشر در مدینه ی دل ها بقیع تو

ای مکتب تو روح تمام پیام ها

در هر پیام روح فزایت قیام ها

تا گردش مداوم لیلو نهار هست

از خلقت و خدات دمادم سلام ها

پیوسته ریخت گوهر توحید از لبت

کار قیام کرب و بلا کرد مکتبت

تو پنجمین ستاره ی برج ولایتی

مهر جهان فروز سپهر هدایتی

ملک خداست سبز زباران رحمتت

یا باقرالعلوم به ما هم عنایتی

«میثم» هماره میوه ی نخلش ثنای توست

مضمون گرفته از تو و مدحت سرای توست

در عید میلاد امام باقر

دل خندد با یاد امام باقر

این امام ابن امام است

این صلات و این صیام است

در هلال ماه احمد

چهره‌اش ماه تمام است

باقر آل محمد خوش‌آمد

این سرو باغ سبز حسنین است

سر تا پا، پا تا سر مثل حسین است

یا حسن بنما نظاره ای سلامت بی شماره

زاده در برج ولایت دخترت یک ماه پاره

باقر آل محمد خوش‌آمد

یا جابر یا جابر ببین مقامش

از قول پیغمبر بگو سلامش

این همه قرآن و دین است

نجل خم المرسلین است

در شمایل، در فضایل

مثل زین‌العابدین است

باقر آل محمد خوش‌آمد

خورشید و دامان سحر که دیده

از نسل دو حجت پسر که دیده

ملک هسی را صفا داد

بر همه درس وفا داد

دست‌های کوچک او

چشم جابر را شفا داد

باقر آل محمد خوش‌آمد

ای جان‌ها ای دل‌ها شمع مزارت

ای چشم پیغمبر محو عذارت

انس و جان را رهبری تو

مصطفی را دلبری تو

علم نامحدود حق

را باقری تو باقری تو

باقر آل محمد خوش آمد

دسته‌گل زین‌العابدین، باقـر علم و امام دین

نور دل و دیده ی حسن، نجل امام المجاهدین

ای مه انجم خوش آمدی

امام پنجم خوش آمدی

محمّــد اول علـی، مــاه رجــب از تــو منجلی

به مصطفی پنجمین وصی، به کبریا پنجمین ولی

ای مه انجم خوش آمدی

امام پنجم خوش آمدی

سلام گرم پیمبرت، رسیده از قول جابرت

دخت نبی جده ی تو ، بنت حسن گشته مادرت

ای مه انجم خوش آمدی

امام پنجم خوش آمدی

ای سرو جانم فدای تو ورد زبانم ثنای تو

بوده‌ام از روز کودکی تشنه ی جام ولای تو

ای مه انجم خوش آمدی

امام پنجم خوش آمدی

در شـب عیــد ولادتـت، پــر شده‌ام از ارادتت

سائل کوی توام که تو، لطف و کرم بوده عادتت

ای مه انجم خوش آمدی

امام پنجم خوش آمدی

خیال تو شمع محفلم، بقیع تو کعبه ی دلم

ثنای تو ذکر دائمم، ولای تو کلِّ حاصلم

ای مه انجم خوش آمدی

امام پنجم خوش آمدی

ماه نهد سر به خشت تو، علم خدا در سرشت تو

قلـب محبـان فاطمـه بــرگ گلی از بهشت تو

ای مه انجم خوش آمدی

امام پنجم خوش آمدی

گلشن توحید، آباد امام باقر است

مرغ دل در هر نفس یاد امام باقر است

در تجلّی نور ارشاد امام باقر است

شادی اجداد و اولاد امام باقر است

مژده یاران عید میلاد امام باقر است

کعبه ی دل روح قرآن جان زین العابدین

سر زده در اوّل ماه رجب ماهی تمام

کافتابش آورد هر صبح دم عرض سلام

کنیه بوجعفر لقب یاقر محّد شد به نام

قطره ای از چشمه ی علمش علوم خاص و عام

نجل پیغمبر امام ابن امام ابن امام

رهنمای راستان و پیشوای راستین

کیست این مولود انجم را چراغ انجمن

عارف بودو نبود و واقف سرّ و علن

بحر بی پایان علم ذات حیِّ ذوالمنن

جابر آورده سلامش از رسول مؤتمن

باب او ابن الحسین و مام او بنت الحسن

جدّه اش زهرا و جدّش رحمةٌ للعالمین

روی او رذوی خدا خوی محمّد (ص) خوی او

سجده آرند آسمانی ها به خاک کوی او

از حسین و از حسن دارد ملاحت روی او

لاله های باغ جنّت مست عطر بوی او

نخل طوبی سرو رعنای کنار جوی او

طوطی آن نخل، میکاییل و جبریل امین

اختر برج حسن! خورشید سرمد زاده ای

بر علیّ بن الحسین امشب محمّد زاده ای

خود سپهر عصمت و ماه مؤیّد زاده ای

جان، نثار دامنت روح مجرّد زاده ای

احمدی دیگر برای آل احمد زاده ای

آسمان امشب نهاده پای بر چشم زمین

از خداجویان عالم بنده ی درگاه تو

ای صراط مستقیم کلّ خلقت، راه تو

وی فراتر از ثنای خلق قدر و جاه تو

آفتاب وحی روی خوب تر از ماه تو

مخزن اسرار غیب حقّ دل آگاه تو

منطقت علم الکتاب و مکتبت علم الیقین

سنگ اگر خاک تو گردد طوتیایش می کنی

مس چو اکسیر از تو خواهد کیمیایش می کنی

دست گمراهی چو گیری رهنمایش می کنی

هر کجا بیگانه بینی آشنایش می کنی

دشمن ار دشنام گوید تو دعایش می کنی

با کلامی جانفزا و با بیانی دلنشین

گاه از صوت مناجاتت ملایک در خروش

گاه اهل آسمان ها را کلامت دُرّ گوش

گه زاشگ دیده آری بحر رحمت را به جوش

گه جواب نیش دشمن را دهی پاسخ به نوش

گاه مانند کشاورزان بود بیلت به دوش

ریزدت پیوسته مروارید غلطان از جبین

ای گرفته وام خورشید جهان آرا زتو

ای عیان خُلق رسول و عصمت زهرا زتو

ای مزین کوه و دشت و دامن صحرا زتو

ای هدایت تا قیام محشر کبری زتو

ای زیارتنامه ی جانسوز عاشورا زتو

شور عاشورات پیدا در کلام آتشین

محفل قدّوسیان را از تو باشد ذکر خیر

با تو دائم اُنس دارد جنّ و اِنس و وحش و طیر

کرده ای از دامن سجّاده تا معبود سیر

مست فیضت آشنا و محو گفتار تو غیر

از تو زیبا قصّه ی ناب عزیز است و عُزیر

سینه ات دریای علم اوّلین و آخرین

تا تو را پیوسته در آغوش جان دارد بقیع

از تن پاک تو روح جاودان دارد بقیع

گر چه از خورشید گردون سایبان دارد بقیع

ناز هر شب بر چراغ آسمان دارد بقیع

سایه ی رحمت به فرق انس و جان دارد بقیع

خلق رو آرند سویش از یسار و از یمین

من کی ام مدحت سرای خاندان عصمتم

هر که هستم خاک پای خاندان عصمتم

سر خوش از جام ولای خاندان عصمتم

بلکه مرهون عطای خاندان عصمتم

«میثم» دار بلای خاندان عصمتم

بارالها هستیم را کن فداشان آمّین

ای چراغ علم روشن از دمت

ای رهینِ فضل و دانش عالمت

با گذشت آفرینش همچنان

کاروان علم دنبالت روان

علم ها مشتی ز خروار تواند

سینه چاک تیغ گفتار تواند

باقر کلّ علوم عالمی

خود به تنهایی کتاب محکمی

هر چه دانش پا گذارد پیشتر

سر فرود آرد به خاکت بیشتر

ای امام ابن امام ابن امام

جابرت آورده از احمد سلام

دانش از ره مانده در پرواز تو

چشم جابر روشن از اعجاز تو

ای چراغ نور، پیش از نورها

جلوه کرده در تمام طورها

ملک نا محدود از نور تو پَر

دُرّ شش دریا و بحر هفت دُرّ

خانه ی دل تا ابد میعاد تو است

زینت ماه رجب میلاد تو است

ای چراغ عقل و دین روشن بتو

چشم زین العابدین روشن بتو

علم و حلمت همچو شیر و شکّر است

هر یکی از دیگری شیرین تر است

علم تو سرچشمۀ علم خداست

حلم تو آیینۀ حلم خداست

پنجه ی علم و خرد بر دامنت

عاشق خُلق تو حتّی دشمنت

صد چو جابر دانش آموز تو اند

شعله های عالم افروز تو اند

مشرق و مغرب پر از گفتار تو است

همچو قرآن جاودان آثار تو است

عارفان سر مست از این ساغرند

جرعه نوش جام قال الباقرند

با شمایم ای قلم در دست ها

ای ز جام معرفت سر مست ها

تا از این مکتب نگردیدید دور

از قلم هاتان دمد پیوسته نور

علم عالم نوری از این مکتب است

تیره گی ها دوری از این مکتب است

علم اگر نبود به عترت منتسب

نیست جز دود چراغ بو لهب

هر که دور از آل پیغمبر بود

جهل از دانائیش بهتر بود

این قلم شمشیر حقّ و باطل است

گاه جانبخش است و گاهی قاتل است

گاه فردی عاقلش گیرد به دست

گاه باشد در کف زنگی مست

چون کند نور حقیقت را علم

ذات حق سوگند خورده بر قلم

ای قلم را کرده شمشیر ستم

ای زبانت لال، ای دستت قلم

کشور قرآن و هتّاکی چرا

خاک اهللبیت و ناپاکی چرا

ای همه نشریّه ات رسوائیت

وای وای از این قلم فرسائیت

ای گناه گمرهان بر گردنت

ای زمام دل به دست دشمنت

جهل و رسوایی هم آغوشت شده

یا غدیر خُم فراموشت شده

با قلم ظلم و جنایت می کنی

حمله  بر فقه و ولایت می کنی

گه تمسخر می کنی توحید را

گاه منکر می شوی تقلید را

بی خبر، تقلید ما تعلیم ماست

در حضور حقّ همان تسلیم ماست

ما طریق بندگی پیموده ایم

هم مقلّد هم محقّق بوده ایم

راه ما تعلیم بوده از نخست

آنچه محکوم است آن تقلید تو است

تو که چون طوطی کنی تکرار حرف

نه به نحوت بوده آگاهی نه صرف

ما چراغ معرفت افروختیم

درس خود از اهلبیت آموختیم

پیرو خطّ امام بافریم

تا ابد سر مست از این ساغریم

ما گرفتیم از چنین مکتب کمال

یافتیم از آل عصمت این جلال

چارده حصن حصین داریم ما

چارده حبل المتین داریم ما

چارده منظومه از یک آسمان

چارده معصوم از یک دودمان

چارده تصویر از یک کوه طور

چارده گوهر ز یک دریای نور

چارده بی مثل از یک بی مثال

چارده تصویر حق از یک جمال

چارده استاد کل با یک کتاب

چارده فریاد رس با یک خطاب

چارده مشعل فروز بزم دل

چارده مصباح دائم مشتعل

سر خوش از صهبای تو فیقیم ما

زنده از تقلید و تحقیقیم ما

«میثم» این تقلید بی تحقیق نیست

هر که را جز این بود توفیق نیست